Αριστα δέκα! Ποτέ στην ιστορία της ενόργανης γυμναστικής δεν είχε δοθεί δεκάρι σε αθλητή ή αθλήτρια σε μεγάλη διοργάνωση. Το «άριστα» ήταν ταμπού σε τέτοιο βαθμό, ώστε είχε εξοβελιστεί ακόμα και από τα ηλεκτρονικά ταμπλό. Το καθένα από αυτά χωρούσε μόλις τρία ψηφία. Σαστισμένοι από την ανεπανάληπτη υπόκλιση των κριτών, οι Καναδοί έγραψαν στον πίνακα: «1.00». Εμελλε να το ξαναδούμε άλλες έξι φορές κάτω από το όνομα της μικρής Ρουμάνας, αυτό το πρωτοφανές «άριστα ένα».
Η Νάντια Κομανέτσι δεν ήταν μία συνηθισμένη αθλήτρια, δεν ήταν ένα συνηθισμένο κορίτσι. Τη βάφτισαν «Ελπίδα» (αυτό σημαίνει το ρώσικο όνομα Ναντέζντα, απ’όπου προκύπτει το «Νάντια») και την έστειλαν να μάθει ενόργανη γυμναστική σε ένα σύλλογο ονόματι «Φλόγα», στην τρυφερή ηλικία των 5 ετών. Ο περίφημος Μπέλα Κάρολι διέκρινε το ταλέντο του μικροσκοπικού κοριτσιού, όταν το είδε να κάνει θεαματικές φιγούρες στην αυλή του γυμναστηρίου μαζί με μία φίλη της. Αμέσως, έπεισε τους γονείς της να τη στείλουν στο πειραματικό σχολείο του. Ενώ όμως άλλες κοπέλες ζούσαν σε αυτό ως «εσωτερικές», η Νάντια πηγαινοερχόταν στο σπίτι της στο Ονεστι κάθε μέρα, για πολλά χρόνια.
Παραήταν μικρή και εύθραυστη για να ξεσπιτωθεί τόσο γρήγορα. Το 1969, η Νάντια πήρε μέρος για πρώτη φορά στο ρουμανικό πρωτάθλημα και κατέλαβε τη 13η θέση στο σύνθετο. Ηταν μόλις 7 ετών! Την επόμενη χρονιά, έγινε η νεαρότερη πρωταθλήτρια στην ιστορία της χώρας και άρχισε να μετέχει σε διεθνείς διοργανώσεις. Το 1975 σάρωσε τα χρυσά μετάλλια στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα γυναικών, στη Νορβηγία και αναδείχθηκε «Αθλήτρια της Χρονιάς» (σε όλα τα σπορ) από το πρακτορείο «Ηνωμένος Τύπος». Λίγους μήνες πριν τους Αγώνες του Μόντρεαλ, κέρδισε το πρώτο 10άρι της καριέρας της στο παρθενικό «Κύπελλο Αμερικής» στη Νέα Υόρκη.
Οι Αμερικανοί την είδαν να κάνει τέλεια άλματα τόσο στον προκριματικό όσο και στον τελικό του αγωνίσματος, οπότε έσπευσαν να γκρεμίσουν αυτοί το ταμπού πριν τους προλάβει άλλος… Στο Μόντρεαλ, η Νάντια Κομανέτσι ήταν 14 ετών και 9 μηνών. Με τους σημερινούς κανονισμούς, δεν θα είχε δικαίωμα συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σε μια προσπάθειά της να προλάβει φαινόμενα παιδικής σκλαβιάς και εκμετάλλευσης, η ΔΟΕ όρισε αργότερα το κατώτατο όριο ηλικίας στα 16 χρόνια. Τότε, ήταν στα 14.
